اینروزها بحث تحریم علیه ایران نقل محافل ایرانی هاست. شاید این بحث از عوام به فعالین قدری متفاوت باشد. دو روز پیش بحثی مبنی بر اعتراض علیه تحریم بر پایه تحلیل جامعه شناسی شکل گرفت. طبق بخشی از این تحلیل “این فرایند ناشی از تحریم بسوی خشونت زایی و فقر بیشتر مردم منجر خواهدشد. دمکراسی برای ملت و مردمی تهیدست و پایمال شده دستاوردی نخواهد داشت!”
در این گفت و شنودها بازهم خصلت عمومی مان به رخ ام کشیده شد. اینکه ما هیچ وقت جمع نمی شویم. ما هرکدام مان یک من، یک کارشناس و یک صاحب نظر هستیم. ما جز با نفی جلو نمیرویم و چیزی به نام مکمل بودن را برنمی تابیم…
دوستی با قاطعیت در برابر این موضع ضد تحریمی برپایه تحلیل جامعه شناختی اول با این دعا که به درد نخورترین تحلیلها بر اساس همین حوزه است، قویا آنرا رد کرد. بعد مدعی شد کار ناقص است، پیشنهاد جایگزین تان چیست؟ وقتی جواب دادم :”این که تحریم زاینده فقر و فقر زاینده خشونت است را مستدل رد کن. اگر نه همراه شو و پیشنهاد چایگزین را به مغزهای سیاسی بسپار.” در آخر شروع کرد به تخلیل اقتصادی در ضد تحریم!
خدای من! حرف مان یکی است اما به جای تکمیل فقط باید اثبات کنیم من بیشتر می فهمم، من من من
0 نظرات:
ارسال یک نظر