کابوس کبوتر : مهٔ 2011

برای دوست رفته؛دکتر شیما سامی

همین چندوقت پیش بود که برای اولین بار بهم پیام داد. پیامی که باعث شد توجه ام را جلب کند. پیام آشنایی که بوی مهربانی میداد.

سالهاست که دوستی های قدیمی برایم رنگ پوسیدگی بخود گرفته اند. وقتی حرف از برابری خواهی زدم، چهره ترسناکی از خودم برای صمیمی ترین دوستم داشتم. دوستی قدیمی ام را به دستش دادم و فراموشش کردم . دلگیر بودم !

الان سالهاست که آشنایانی دارم که حلقه های مشترک فکری ما را بهم رسانده. آشنایانی که دوست شان دارم و برایشان دوستی ادا میکنم و در حقم دوستی میکنند. از همه این ها دورم به اندازه نصف کره زمین! دور و برم همهمه است و من آرام گرفته ام.

ولی بین اینهمه تقلا برای روزهای خوب، خوبی های پررنگتر را عجیب لمس میکنم....

او یکی از خوبی های ناب و غلیظ بود که باعث شد غرق در رویا شوم با تصویر جمع سه نفره مان و بحث های لطیف و رازهای دل. اما نمیدانستم که عجله دارد برای رفتن....

آنقدر عجله که تصنیف هدیه شده مها* به هردومان را هم ندید.

رویا دیدم که برگشتم ایران، با مها از دل میگویم از روزگار و از نگاه های غیرزمینی.. رویا دیدم که برگشتم ایران با او از هنرش میگویم و بهره می برم که به آن نیاز دارم برای شروع کار.

با خودم گفتم با این دو بهانه هایی برای گفتن دارم. برای دور شدن از همهمه ای که آزارم میدهد. رویا دیدم اما دریغ که رویایم بر باد رفت!

مها تو را دیگر به رویایم نخواهم برد تا مباد که برایم نادیده بمانی؛ صبور باش!

-------

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی ، نه غمگساری
.
.

نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای است باری
دل من چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آنکه ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجر که چرا شبت شکستست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک هم چو باران ز برت چه برخورم من
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر برآرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

29 اردیبهشت 1390 (19 مه 2011) - مانیل

کابوس کبوتر

اندوه مزمن

او از خوبی های ناب و غلیظ بود…

گمشده طفلِ دیگرمان؛ اخلاق، هم دیگر میان ما نیست!

درباره وبلاگ

دل نوشته ها

نوشته های پرطرفدار

اخبــار

بايـگاني

لوگوی وبلاگ

جستجو در وبلاگ

می خوانم