روزهای خوشی بود. اما به فاصله دوهفته پس از راهی شدنم شما هم راهی اوین شدید...
این روزها مدام شوخی های مهدی در مورد تجسم آینده ای در اوین برایمان، که خنده را مهمانمان میکرد،در ذهنم جدی میشود. در خیالم جنجال راه می اندازم و محاکمه اش میکنم که این تو بودی که جلوه و کاوه به همین راحتی در عین ناباوری روز را در اوین به شب میرسانند.
امروز صبح کتابهایی را که هدیه راهم کردید ، ورق میزدم ، تا از میانشان یکی را برای خواندن انتخاب کنم.
کتاب «نقد و نظر : درآمدی جامع بر نظریه های فمینیستی» اثر «رزمری تانگ» ، ترجمه ی «منیژه نجم عراقی» را برداشتم تا شروع به خواندن کنم.
برگ اولش برایم نوشته بودید :
کوچ مرا از
لحظه های تنهایی ام بنگر!
چنین که بر ویرانه ی آن
به اعتماد تو
لحظه ای
به نظاره مینشینم
فراسوی تردیدم را
آرامشی بی مثال می بینم
به دوست عزیزمان سمانه
۲۵ / ۱ / ۸۸ ج - ک
به این فکر کردم که
کوچ تان در تمام لحظاتم جای دارد، ایستاده ام
در فراسوی تردیدتان یافتم آن آرامش بی مثال را
یافتم آرامشی در ماورای سکوت بی دوام تان
و ظلم نخ نما شده پوسیده در پس دوام تان ...
